حقایق عجیب درباره زندگی زنان فقیر و ثروتمند ژاپن که زنان جوان را ناراحت می کند!

زنان فقیر و ثروتمند ژاپن: زنان معمولی که در نواحی شهری ساکن بودند، شونین نامیده می شدند. آنها عموماً دوشادوش شوهرانشان کار می کردند. این امر به ویژه در مورد صنایع کلبه ای که شامل گلدوزی، نساجی بافی، تولید ابریشم، خیاطی، سرامیک و چترسازی می شد، صدق می کرد.

اگر شوهران آنها در انظار عمومی یا کار بدنی کار می کردند، زن اجازه انجام این کار را نداشت. تمام مشاغلی که به بلند کردن اجسام سنگین نیاز داشتند، فقط برای مردان بود.

این در تمام سطوح طبقات اجتماعی صدق می کرد. به عنوان مثال، اگر همسر یک سامورایی معتقد بود که می تواند کار او را انجام دهد، اجازه نمی داد. در این زمان، بسیاری از زنان شهری به عنوان خدمتکار، پیشخدمت در یک رستوران، یا مهماندار چای، تئاتر و مغازه ساکه کار می کردند.

همچنین مشاغل آرایشگری زیادی وجود داشت زیرا مد در ژاپن باستان بسیار مهم بود. یکی از بهترین شغل هایی که یک دختر chonin می توانست به دست بیاورد، کار برای یک خانواده سامورایی بود.

کار برای یک خانواده سامورایی خوشبختی بزرگ بود!

کار برای یک خانواده سامورایی به عنوان یک مدرسه تمام شده در نظر گرفته می شد. دخترانی که توسط خانواده سامورایی آموزش دیده بودند، بسیار مطلوب و همچنین باصفا به حساب می آمدند. این شغل به قدری مورد تقاضا بود که بسیاری از دختران chonin مایل بودند فقط برای اتاق و جای خواب کار کنند.

دختران دهقان سفید بخت نمی شدند، چون فقیر بودند

در دوران باستان، زنان دهقان حدود 90 درصد از زنان ژاپن را تشکیل می دادند. زندگی همه دهقانان اعم از زن و مرد به شدت سخت بود و بیشتر عمرشان در فقر سپری شد. تقریباً همه زنان دهقان در کشاورزی کار می کردند.

معمولاً کارهایی را انجام می دادند که نیاز به خم شدن داشت. زنان دهقان تمام برداشت، کاشت و نشاء نهال برنج را انجام می دادند. هنگامی که یک فاجعه اقتصادی مانند قحطی رخ داد، بسیاری از دختران دهقان به تن فروشی فروخته شدند.

فرصت طلبان هر زمان که واقعاً سخت می شد به روستاها حمله می کردند و به دنبال دختر بودند. این فرصت طلبان پول نقد زیادی برای تشویق به فروش با خود آوردند. آن‌ها به خانواده‌های گرسنه از درآمد دخترانشان پیش‌پرداخت می‌دادند. در شرایط عادی، دختران هرگز به خانواده باز نمی گردند.

همه زنان ژاپنی ردای کیمونو یا kosode می پوشیدند. اندازه های استاندارد در دسترس بودند زیرا اکثر افراد تقریباً هم اندازه و هم قد بودند. در دهه 1500، ثروتمندان ابریشم می پوشیدند و فقرا توت، تاک ویستریا، رامی و کنف می پوشیدند.

این همه با معرفی پنبه تغییر کرد. پنبه را در صدها رنگ تقریباً به همان روش رنگ می کردند. خیلی زود همه لباس های پنبه ای می پوشیدند و ابریشم فقط برای مجالس رسمی استفاده می شد. زنان سامورایی به خاطر کیمونوهای رنگارنگشان معروف بودند.

استایل و پوشش دختران سامورایی پر زرق و برق بود

آنها همچنین به پوشیدن لباس های زیر ابریشمی، جواهرات و شانه های لاکی یا لاک پشتی در موهای خود معروف بودند. طبق عادت، دختران سامورایی در سن 13 سالگی ابروهای خود را تراشیده و ابروهای دروغین را با دوده چراغ روی پیشانی خود می کشیدند.

هم زنان ثروتمند و هم زنان سامورایی چند لایه کیمونوهای ابریشمی می پوشیدند تا بتوانند از قهرمانان داستان «داستان جنجی» تقلید کنند. زنان ثروتمند به داشتن گل در موهای خود و حمل چتر آفتابی معروف بودند. آنها همچنین مجموعه وسیعی از وسایل مانند شانه، موچین، آرایش (دوده چراغ)، دستمال، و آینه را با خود حمل می کردند.

زنان دهقان فقیر معمولاً فقط دو دست لباس داشتند

زنان دهقان فقیر معمولاً فقط دو دست لباس داشتند. در سال نو به خدمتکاران یک سری لباس جدید داده شد. زنان دهقان موهای خود را به صورت نان در پشت گردن می بستند.

زنان هر زمان که می توانستند chonin (ساکن شهر) باشند از سبک های سامورایی تقلید می کردند. اگر زنان سامورایی موهای خود را به روش خاصی می پوشیدند، زنان chonin نیز می خواستند همان مدل مو را بپوشند.