بیماری ام اس: مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری مزمن است که مغز و نخاع را درگیر می کند. این یک بیماری مادام العمر است که باعث ناتوانی های عصبی و طیف وسیعی از علائم می شود.
این یک بیماری با واسطه ایمنی است و اکثر متخصصان معتقدند که این یک بیماری خود ایمنی است. در فرد مبتلا به ام اس، سیستم ایمنی به میلین، ماده غلاف محافظی که رشته های عصبی را می پوشاند، حمله می کند. این باعث ایجاد مشکلات ارتباطی بین مغز و بقیه بدن می شود. در بخش سلامت به طور کامل به افسانه ها و باورهای غلط پیرامون بیماری ام اس می پردازیم. با وبسایت گفتنی همراه باشید.
همچنین بخوانید: ده افسانه رایج درباره بارداری که حقیقت ندارد
بیماری ام اس در برخی موارد، بیماری با گذشت زمان به آرامی بدتر می شود و پزشکان این وضعیت را ام اس پیشرونده اولیه می نامند. افراد دیگر “حملات” یا تشدید را تجربه می کنند که در طی آن علائم بدتر می شوند یا علائم جدیدی ظاهر می شوند. این به عنوان ام اس عود کننده- فروکش کننده شناخته می شود.
برای برخی از افراد، ام اس عودکننده به تدریج بدتر می شود. نام این بیماری ام اس پیشرونده ثانویه است.
تا به امروز، مشخص نیست که چرا برخی از افراد به بیماری ام اس مبتلا می شوند و برخی دیگر نه، اما عوامل محیطی و ژنتیکی ممکن است نقش داشته باشند. از آنجایی که کاملاً مشخص نیست که چرا ام اس رخ می دهد، جای تعجب نیست که افسانه ها به وجود آمده اند و همچنان پابرجا هستند.
علائم بیماری ام اس می تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد و شامل موارد زیر است:
_بی حسی و گزگز
_مشکلات بینایی
_اسپاسم و ضعف عضلانی
_خستگی
_اضطراب و افسردگی
_درد
_مسائل حرکتی
_مشکل در صحبت کردن و بلعیدن
9 مورد از رایج ترین افسانه ها و باورهای غلط در مورد ام اس :
همچنین بخوانید: بیماری هیرشپرونگ چیست؟
1. افراد مبتلا به بیماری ام اس نمی توانند کار کنند
این یک افسانه است. افراد مبتلا به ام اس اعضای ارزشمندی از نیروی کار هستند.
بیماری ام اس، درست است که برخی از افراد مبتلا به ام اس با چالش هایی روبرو هستند و ممکن است نیاز به تغییر مسیر شغلی داشته باشند، اما این برای همه اجتناب ناپذیر نیست. در این زمینه، انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس گزارش می‌دهد: «افراد مبتلا به ام‌اس اغلب پس از تشخیص خود به کار خود ادامه می‌دهند.»
با این حال، آنها همچنین اذعان می‌کنند که «برخی از افراد مبتلا به ام‌اس زمانی که برای اولین بار تشخیص داده می‌شود یا اولین تشدید شدید را تجربه می‌کنند، اغلب به پیشنهاد خانواده یا پزشک خود تصمیم می‌گیرند شغل خود را ترک کنند.»
انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس توضیح می‌دهد که این تصمیم، در برخی موارد، ممکن است خیلی سریع گرفته شود «و در زمانی که علائم می‌توانند قضاوت کنند. درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری، فناوری‌های جدید، مدیریت بهتر علائم، حمایت‌های قانونی از استخدام، و منابع اجتماعی می‌توانند به شما کمک کنند تا در نیروی کار بمانید.»
در واقع، داشتن کار منظم می تواند برای افراد مبتلا به ام اس مفید باشد.
علاوه بر تامین امنیت مالی، اشتغال می تواند به سلامت جسمی و روانی افراد مبتلا به ام اس کمک قابل توجهی کند، منبع حمایت و تعامل اجتماعی و احساس هویت و هدف باشد.
2. فقط افراد مسن به ام اس مبتلا می شوند
در واقع، اکثر افراد مبتلا به ام اس اولین علائم خود را در سنین مختلف تجربه می کنند از20 تا 40 سال. ابتلا به ام اس پس از 50 سالگی نسبتا نادر است.
با این حال، همانطور که نویسندگان یک مطالعه توضیح می دهند، تشخیص ام اس دیررس از سایر شرایط مرتبط با افزایش سن می تواند چالش برانگیز باشد، بنابراین ممکن است این وضعیت شایع تر از آن چیزی باشد که برخی تخمین ها نشان می دهند.
این هم مفیده: لاغری شکم با میوه: خوردن این میوه ها چربی اضافی شکم و پهلو را از بین می برد!
3. افراد مبتلا به بیماری ام اس نباید ورزش کنند
این نادرست است. ورزش می تواند به علائم کمک کند و تعادل و قدرت را بهبود بخشد.
بیماری ام اس، این افسانه فراگیر است. افراد مبتلا به ام اس اغلب شروع به انجام فعالیت بدنی کمتری می کنند، زیرا نگران هستند که ممکن است علائم آنها بدتر شود.
“ورزش باید به عنوان یک وسیله ایمن و موثر برای توانبخشی در بیماران ام اس در نظر گرفته شود. شواهد موجود نشان می دهد که یک برنامه ورزشی تحت نظارت و فردی ممکن است تناسب اندام، ظرفیت عملکردی و کیفیت زندگی و همچنین اختلالات قابل اصلاح را در بیماران ام اس بهبود بخشد.
سال گذشته، انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس با همکاری تیمی از متخصصان، راهنمای جامع فعالیت بدنی افراد مبتلا به ام اس را منتشر کرد. در میان توصیه های دیگر، آنها می نویسند:
ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید 150 دقیقه در هفته فعالیت بدنی سبک زندگی را تشویق کنند. پیشرفت به سمت این اهداف باید تدریجی باشد، بر اساس توانایی‌ها، ترجیحات و ایمنی فرد.»
قبل از شروع یک رژیم ورزشی جدید مهم است که با پزشک صحبت کنید.
4. همه مبتلایان به بیماری ام اس در نهایت به ویلچر نیاز دارند
این یک افسانه است. در حقیقت، انجمن ام اس توضیح می دهد: “بیشتر افراد مبتلا به ام اس از ویلچر استفاده نمی کنند.”
بیماری ام اس، انجمن ام اس همچنین خاطرنشان می کند: «اگر ام اس روی تحرک شما تأثیر بگذارد، تصمیم برای شروع استفاده از عصا، اسکوتر حرکتی یا ویلچر می تواند دشوار باشد. اما هنگامی که شروع به استفاده از آن کردید، ممکن است – همانطور که بسیاری از افراد مبتلا به ام اس انجام می دهند – دریابید که چقدر مفید هستند و چگونه می توانند به شما کمک کنند تا استقلال خود را حفظ کنید.
5. اگر علائم من جزئی است، نیازی به دارو ندارم
حتی اگر علائم ام اس نسبتاً خفیف باشد، درمان مهم است.
در مراحل اولیه بیماری، علائم آن ممکن است مشکلات زیادی ایجاد نکند، اما درمان زودهنگام و پیگیری طولانی مدت به طور بالقوه می تواند پیشرفت بیماری را کاهش دهد.
“شروع زودهنگام درمان با نتیجه بالینی بهتر همراه بود.”
6. من مبتلا به بیماری ام اس هستم، بنابراین فرزندانم نیز مبتلا خواهند شد
در حالی که یک جزء ژنتیکی برای ام اس وجود دارد، اما به طور قابل پیش بینی مستقیماً از والدین به فرزند منتقل نمی شود.
مطالعات نشان داده است که اگر یکی از دوقلوهای همسان به ام اس مبتلا شود، یک بیماری وجود دارد20-40٪منبع مورد اعتماداین احتمال وجود دارد که دوقلو دیگر نیز این کار را انجام دهد. در دوقلوهای غیر همسان، خطر 3-5٪ است. این نشان می دهد که اگرچه ژن ها دخیل هستند، اما داستان چیزهای بیشتری وجود دارد.
تا کنون، دانشمندان بیش از 200 منطقه ژنی را شناسایی کرده اند که در ابتلا به ام اس نقش دارند.
طبق گزارش انجمن ام اس، از هر 67 کودکی که والدینشان مبتلا به ام اس هستند، 1 نفر به این بیماری مبتلا می شوند. این با خطری تقریباً 1 در 500 برای کودکانی که والدین آنها ام اس ندارند مقایسه می شود.
بنابراین، اگرچه خطر افزایش می یابد، اما ارث بردن ام اس به هیچ وجه یک نتیجه قطعی نیست.
7. افراد مبتلا به ام اس باید از همه منابع استرس و اضطراب دوری کنند
درست است که رویدادهای استرس زا زندگیمی تواند بدتر شودمنبع مورد اعتمادعلائم ام اس برای برخی افراد همچنین این درست است که افراد مبتلا به ام اس بیشتر احتمال دارد اضطراب را تجربه کنند.
با این حال، اجتناب از استرس و اضطراب به طور کلی غیرممکن است.
انجمن ام اس توصیه می کند راه هایی برای مدیریت موثرتر استرس پیدا کنید. و همانطور که نویسندگان بروشور تهیه شده توسط انجمن ملی مولتیپل اسکلروزیس خاطرنشان می کنند:
از استرس نمی توان – و نباید – به طور کامل اجتناب کرد. چالش این است که یاد بگیریم از شدت آن بکاهیم و از آن برای کار به نفع ما استفاده کنیم، نه علیه ما.»
یک افسانه مشابه این است که رویدادهای استرس زا در زندگی ممکن است در وهله اول خطر ابتلا به ام اس را افزایش دهند.
8. افراد مبتلا به بیماری ام اس نباید باردار شوند
بیماری ام اس، یکی دیگر از افسانه های رایج این است که ام اس می تواند تلاش برای باردار شدن را مختل کند و باعث ایجاد مشکلاتی در دوران بارداری شود. این درست نیست. تراست مولتیپل اسکلروزیس توضیح می دهد:
«بارداری به طور خودکار خطر بالایی ندارد، فقط به این دلیل که مادر مبتلا به ام اس است. اگر ام اس دارید، احتمال سقط جنین یا تولد [ناهنجاری] در نوزادتان بیشتر از زنی که ام اس ندارد، نیست.
افراد مبتلا به ام اس عودکننده-خوب کننده نسبت به حالت عادی کمتر در دوران بارداری دچار عود می شوند. خطر عود مجدد در 6 ماه پس از زایمان افزایش می یابد.
در سال 2019، انجمن عصب شناسان بریتانیا در مورد دستورالعمل های بارداری در افراد مبتلا به ام اس، از مشاوره قبل از بارداری تا توصیه های پس از زایمان منتشر کرد.
آنها اذعان دارند که “داشتن ام اس بر باروری یا خطر سقط جنین تاثیر نمی گذارد” و “بارداری خطر بدتر شدن ناتوانی طولانی مدت را افزایش نمی دهد.”
افراد مبتلا به ام اس «نباید درمان دارویی اصلاح کننده بیماری را به تعویق بیندازند زیرا می خواهند در آینده بچه دار شوند».
9.بیماری ام اس همیشه کشنده است
بیماری ام اس، اگرچه ام اس یک بیماری مادام العمر است، اما کشنده نیست. طبق یک مطالعه، ابتلا به ام اس طول عمر فرد را حدود 7 سال کاهش می دهد .
همان مطالعه نشان داد که “بقا در اولین همگروهی تولد برای هر دو جمعیت کمتر بود.” از این نتیجه، آنها به این نتیجه رسیدند که میانگین طول عمر افراد مبتلا به ام اس ممکن است به آرامی در حال افزایش باشد.
از آنجایی که دانشمندان به بررسی این بیماری و تحقیق و توسعه درمان های جدید ادامه می دهند، ام اس احتمالاً به طور فزاینده ای اثر کاهشی بر طول عمر افراد خواهد داشت.
لینک های مرتبط:
چرا همیشه بی حالم؟+علل خستگی و بی حالی مفرط
اضطراب اجتماعی چیست و چگونه علائم آن را تشخیص دهیم؟
