صف نذری آمریکایی: این مقاله شما را به سفری می‌برد تا عادت‌های صرفه‌جویانه‌ای را که در دوران رکود بزرگ ایجاد شده بود، کشف کنید، دوره‌ای از سختی‌های اقتصادی قابل‌توجه که اثری پاک‌نشدنی بر نسل‌هایی که آن را تجربه کردند، بر جای گذاشت. شیوه‌های اتخاذ شده در این دوران چالش‌برانگیز هنوز درس‌های ارزشمندی را ارائه می‌دهند، به‌ویژه برای کسانی که به دنبال یک سبک زندگی پایدار هستند.
رکود بزرگ بدترین بحران اقتصادی پس از انقلاب صنعتی در جهان بود که با سقوط بازار سهام در اکتبر سال ۱۹۲۹ آغاز شد. این اتفاق وال‌استریت را به وحشت انداخت؛ تا جایی که میلیون‌ها سرمایه‌گذار پول‌های خود را از بازار بیرون کشیدند.
سال ۱۹۳۳، بدترین نقطه رکود بزرگ محسوب می‌شود. در این سال جمعیت بیکار آمریکا به ۱۵ میلیون نفر (حدود یک‌چهارم کل نیروی کار) رسید و نیمی از بانک‌های این کشور ورشکسته بودند. به‌دلیل خشکسالی و افت قیمت مواد غذایی، بخش کشاورزی با مشکلاتی مواجه بود. بانک‌ها وام‌های بسیاری در اختیار مردم قرار داده بودند، اما تقریبا هیچ‌کس امکان بازپرداخت بدهی‌ها را نداشت.
شاید بپسندید: عکس هایی از عروسی تجملی دوره قاجار
رکود بزرگ و عاداتی که در میان مردم نهادینه شد
رکود بزرگ که در دهه 1930 رخ داد، شدیدترین رکود اقتصادی در تاریخ جهان صنعتی بود. بیکاری افزایش یافت، بانک ها سقوط کردند و خانواده های بی شماری در فقر فرو رفتند. این بحران بسیاری از مردم را مجبور کرد تا راه‌های نوآورانه‌ای برای زنده ماندن ایجاد کنند و عادت‌هایی را ایجاد کنند که حول صرفه‌جویی و تدبیر متمرکز است.
1. صرفه جویی به عنوان یک ضرورت
در دوران رکود بزرگ، صرفه جویی صرفاً یک انتخاب نبود، بلکه یک ضرورت بود. هر پنی مهم بود. هر اقلامی، چه یک تکه لباس یا یک ضایعات غذا، دارای ارزش بالقوه بود.
وسایل خانه، لباس و ابزار تا زمانی که فرسوده شدند مورد استفاده قرار گرفتند، سپس به صورت خلاقانه برای استفاده های دیگر تغییر کاربری دادند. به عنوان مثال، گونی های خوراک تبدیل به لباس شدند و لاستیک های قدیمی به صندل تبدیل شدند. هیچ چیز با عجله کنار گذاشته نشد. هر جسمی پتانسیل حیات دوم را داشت.
2. کنسرو کردن غذا برای نگهداری طولانی مدت
حفظ مواد غذایی برای بقا بسیار مهم شد. مردم محصولات تازه را از باغ های خود کنسرو می کردند تا در ماه های زمستان دوام بیاورند. ترشی کردن، خشک کردن و نمک زدن روش‌های استانداردی بودند که برای افزایش ماندگاری مواد غذایی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و تضمین می‌کردند که منابع در طول دوره‌های کمیاب وجود داشته باشند.
3. ماندگاری لباس: خیاطی و اصلاح عادات
مفهوم لباس یکبار مصرف در دوران رکود بزرگ بیگانه بود. لباس‌ها ترمیم شدند، تغییر یافتند و در طول نسل‌ها منتقل شدند. مهارت‌های اولیه خیاطی ضروری بود، و تکه‌ها و وصله های زیاد روی لباس ها حکایت از زندگی طولانی و ارزشمند لباس‌ها داشتند.
4. استفاده از خدمات عمومی و منابع جامعه
کتابخانه‌ها، پارک‌های عمومی و رویدادهای اجتماعی نقش اساسی در زندگی خانواده‌ها در دوران رکود بزرگ داشتند. این منابع دسترسی رایگان به کتاب، تفریح، آموزش و سرگرمی را فراهم می کرد و برخی از سختی های آن زمان را کاهش می داد.
5. ساخت محصولات تمیز کننده و مراقبت شخصی
صابون ها و پاک کننده های خریداری شده در فروشگاه اغلب با جایگزین های خانگی جایگزین می شدند. از مواد معمولی مانند سرکه، جوش شیرین و لیمو در دستور العمل های تمیز کردن بی شماری استفاده شده است. مردم همچنین محصولات مراقبت شخصی خود را از خمیر دندان گرفته تا شامپو می ساختند.
6. پذیرش مینیمالیسم: یادگیری زندگی با کمتر
زندگی با کمتر به یک هنجار تبدیل شد. اضافی هرس شد و درهم و برهمی از بین رفت، و راه را برای یک سبک زندگی مینیمال متمرکز بر ضروریات هموار کرد. این شیوه زندگی منابع را حفظ کرد و زندگی را ساده کرد، روشی که امروزه نیز ارزشمند است.
7. تعمیر به جای تعویض
در طول رکود بزرگ، اگر چیزی خراب می شد، جایگزین نمی شد. مهارت‌های اولیه نجاری، لوله‌کشی و مکانیک طول عمر وسایل خانه را تضمین می‌کردند و اتکا به جایگزین‌های جدید و گران قیمت را کاهش می‌دادند.
8. کاهش مصرف انرژی
از منابعی مانند برق و گاز به مقدار کم استفاده می شد. چراغ‌ها در صورت عدم استفاده خاموش می‌شدند، اتاق‌ها با گرمای مشترک خانواده گرم می‌شدند و غذا به صورت فله‌ای برای صرفه‌جویی در مصرف سوخت پخته می‌شد. این عادات منجر به کاهش قابل توجهی در مصرف انرژی شد، درسی که امروزه نیز می توانیم به کار ببریم.
