داستان ضرب المثل حرف مفت نزن؛ حکایتی از زمان قاجار

سارا محبی17 آبان 1402آخرین بروزرسانی: 27 آبان 1402

0 زمان تقریبی مطالعه 4 دقیقه

داستان ضرب المثل حرف مفت نزن:ضرب المثل ” حرف مفت زدن “ کنایه از حرف های بی معنی و دور از واقعیت است.

زمانی که شخصی حرف های به درد نخور می زند که هیچ سود و فایده ای برای کسی ندارد اصطلاحا می گوییم حرف مفت می زند، از طرفی حرف زدن کاری است که انسان بابت آن پولی پرداخت نمی کند به همین خاطر بسیاری از افراد از این نعمت خدادادی به درستی استفاده نمی کنند و کلام خود را به دشنام یا حرف های نا پسند آلوده می کنند.

در واقع حرف هایی که می زنیم و کلامی که به زبان می آوریم طرز تفکر و اندیشه ی ما را مشخص می کند، هم چنین یک جمله یا کلمه ی ما ممکن است کسی را آزرده کرده و یا ضرری به او برساند پس بایستی قبل از هر سخنی ابتدا آن را بسنجیم و از بیهوده گویی بپرهیزیم.

هم چنین برخی از افراد با حرف های مفت قصد توهین و تحقیر طرف مقابل را دارند اما پاسخی کوبنده دریافت می کنند که همان ” حرف مفت نزن” است.

داستان ضرب المثل حرف مفت نزن

در سال 1274 هجری قمری و در زمان سلطنت ناصر الدین شاه قاجار اولین خط تلگراف بین قصر گلستان و باغ لاله زار کشیده شد پس از آن قرارداد هایی با شرکت های خارجی بسته شد که به مرور این خطوط به دیگر نقاط ایران هم گسترش یافت و بدین ترتیب ارتباط تلگرافی بین تهران و شهر های بزرگ ایران بر قرار شد.

پس از افتتاح تلگرافخانه در تهران بسیاری از مردم باور نمی‌ کردند که ارسال پیام از شهری به شهر دیگر امکان داشته باشد، هم چنین افراد بی ‌سواد و خرافاتی هم در بین مردم شایعه کرده بودند که در سیم های تلگراف ارواح شیاطین وجود دارد و از این طریق مردم را از مخابرات تلگرافی بر حذر می‌ داشتند.

با وجود تشویق دولت برای استفاده از تلگراف در کار های مهم و فوری، به دلایلی که گفته شد مردم از این کار پرهیز کرده و تلگراف و استفاده کنندگان از آن را مسخره می کردند.

داستان ضرب المثل حرف مفت نزن2

مرحوم علیقلی مخبر الدوله که در آن زمان وزیر تلگراف بود دید که تشویق و تبلیغ درباره ی تلگراف هیچ فایده ای ندارد و برای این که مردم از تلگراف استفاده کنند باید فکر دیگری کرد، او تصمیم جدیدی اتخاذ کرد و پس از آن که از شاه اجازه گرفت به مردم اعلام کرد که دو روز می توانند به صورت رایگان با دوستان شان که در شهر های دیگر هستند صحبت کنند، با این کار استفاده از تلگراف کم کم عادی می شد و دیگر عجیب به نظر نمی رسید.

پس از اعلام خبر، مردم صف بسته و تلگراف های بیشماری را ارسال و دریافت کردند، از آن جا که در این دو روز تلگراف رایگان بود هر کس هر حرفی در دل داشت از سلام و تعارف و احوالپرسی و گله و گلایه و شوخی و جدی به صورت پیغام تلگرافی به طرف مخاطب ارسال می کرد و جواب می گرفت.

مدتی سپری و استفاده از تلگراف هم در بین مردم عادی شد، بدین ترتیب دولت به هدف خود رسید اما متصدیان تلگراف خانه ‌ها که از مراجعات متقاضیان و طومار های سلام و تعارف و احوالپرسی آنان برای مخابره و البته حرف مفت و مجانی به ستوه آمده بودند به مخبر الدوله اعلام کردند که حال باید برای این مشکل چاره ای اندیشید.

مخبر الدوله به متصدیان دستور داد تا این جمله را بر روی صفحه کاغذی بنویسند و بر بالای در ورودی تلگراف خانه نصب نمایند.

“از امروز به بعد حرف مفت قبول نمی‌ شود”

و هر شخص باید برای مخابره ی هر کلمه مثلا یک عباسی یک پنجم ریال حق المخابره پرداخت کند.

مردم که به تلگراف مجانی و حرف مفت عادت کرده بودند برای شان قابل قبول نبود که حالا متصدیان از آن ها بابت حرف های شان پول بگیرند یا به آن ها بگویند که حرف مفت نزنید و برای هر کلمه باید پول پرداخت کنید.

از آن زمان به بعد ضرب المثل “حرف مفت زدن” در بین مردم رواج پیدا کرد و درباره ی افرادی به کار می رود که بدون فکر و برای توهین و تحقیر طرف مقابل سخنی بگویند.

شما می توانید داستان ها، پازل ها و تست های شخصیت شناسی بیشتر را در بخش سرگرمی مجله گفتنی مشاهده و مطالعه کنید. در صورت تمایل آنها را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.

در اینجا ما قصدمان این است تا مجموعه داستانهای کوتاه و حکایتهای پندآموز را با شما دوستان گرامی به اشتراک بگذاریم .

حکایت چیست؟

حکایت نوعی از داستان کوتاه است که در آن درس یا نکته‌ای اخلاقی نهفته است. این درس یا نکته بیشتر در پایان حکایت بر خواننده آشکار می‌شود. شخصیت‌های حکایت حیوانات یا اشیای بی‌جانند. زمانی که حیوانات شخصیت حکایتند، مانند انسان‌ها سخن می‌گویند و احساسات انسانی از خود نشان می‌دهند. یکی از بهترین نمونه‌های حکایت در زبان فارسی را می‌توان در کلیله و دمنه دید.

حکایت‌ها معمولاً طوری نوشته می‌شوند که خواننده به سادگی آن‌ها را درک کند. ادبیاتی را که در حکایت‌ها به کار برده می‌شود، ادبیات تعلیمی می‌نامند.

برخی حکایت‌ها از نسلی به نسل دیگر بازگو می‌شود. بیشتر در حکایت با استعاره از اشیا یا حیوانات، نابخردی انسان در رفتار و منشش به وی نشان داده می‌شود. گاهی حکایت آکنده از طنز یا هزل است.