عجیب ترین رسم هندی ها: چرا لمس کردن این افراد ممنوع است؟!

عجیب ترین رسم هندی ها: حتی در قرن بیست و یکم، کل جمعیت در هند و مناطق هندوی نپال، پاکستان، سریلانکا و بنگلادش اغلب از بدو تولد آلوده به حساب می‌آیند.

این افراد که «دالیت ها» نامیده می شوند، با تبعیض و حتی خشونت از سوی اعضای طبقات بالاتر یا طبقات اجتماعی سنتی، به ویژه از نظر دسترسی به شغل، تحصیل و شرکای ازدواج مواجه هستند.

دالیت‌ها که با نام «غیر قابل لمس» نیز شناخته می‌شوند، اعضای پایین‌ترین گروه اجتماعی در نظام کاست هندو هستند. کلمه “دالیت ” به معنای “مظلوم” یا “شکسته” است و نامی است که اعضای این گروه در دهه 1930 بر خود نهادند.

دالیت در واقع زیر سیستم کاست متولد می شود که شامل چهار کاست اصلی است: برهمن ها (کاهنان)، کشاتریا (جنگجویان و شاهزادگان)، وایشیا (کشاورزان و صنعتگران)، و شدرا (کشاورزان مستاجر و خدمتکاران).

دالیت ها قربانی چه تبعیض هایی هستند؟

عجیب ترین رسم هندی ها: مانند طردشدگان «اتا» در ژاپن، دالیت های هند کارهای آلوده‌ و سختی را انجام دادند که هیچ کس دیگری نمی‌خواست انجام دهد، مانند آماده کردن اجساد برای تشییع جنازه و کشتن موش‌ها یا دفع سایر آفات.

انجام هر کاری با گاو مرده یا پوست گاو به ویژه در هندوئیسم ناپاک بود. بر اساس باورهای هندو و بودایی، مشاغلی که با مرگ همراه بود، روح کارگران را فاسد می کرد و آنها را برای معاشرت با افراد دیگر ناتوان می کرد.

گروهی از طبل‌زنان که در جنوب هند به نام پارایان به وجود آمدند، غیرقابل لمس تلقی می‌شدند، زیرا سر طبل‌های آنها از پوست گاو ساخته شده بود.

حتی افرادی که در این مورد چاره ای نداشتند (آنهایی که از والدینی که هر دو دالیت بودند) به آنها اجازه نمی دادند که توسط افراد طبقات بالاتر لمس شوند و یا به درجات جامعه صعود کنند.

به دلیل ناپاک بودنشان در نظر خدایان هندو و بودایی، آنها از بسیاری از مکان ها و فعالیت ها منع شدند، همانطور که در زندگی گذشته آنها مقرر شده بود.

یک دست‌نخورده نمی‌توانست وارد معبد هندو شود یا خواندن به او آموزش داده شود. آنها از کشیدن آب از چاه های روستا منع شدند زیرا لمس آنها آب را برای دیگران آلوده می کند.

آنها مجبور بودند خارج از مرزهای روستا زندگی کنند و نمی توانستند در محله های اعضای طبقه بالاتر قدم بزنند. اگر برهمن یا کشتریا نزدیک می‌شد، انتظار می‌رفت که دست‌نخورده خود را با صورت روی زمین بیاندازد تا حتی سایه‌های ناپاک آنها نتواند به طبقه بالاتر برخورد کند.

چرا آنها “غیرقابل لمس” بودند؟ آیین هندوئیسم دالیت ها را گناهکار می داند!

عجیب ترین رسم هندی ها: هندی ها بر این باور بودند که مردم به عنوان مجازاتی برای رفتار نادرست در زندگی های قبلی، به عنوان یک دالیت به دنیا می آیند. این همان باور مذهبی تناسخ بود.

یک دست‌نخورده نمی‌توانست به طبقه‌ای بالاتر صعود کند. افراد دست نخورده مجبور بودند با افراد غیر قابل لمس مانند خودشان ازدواج کنند و نمی‌توانستند در یک اتاق غذا بخورند یا از یک چاه آب بنوشند.

با این حال، در نظریه‌های تناسخ هندو، کسانی که با دقت از این محدودیت‌ها پیروی می‌کردند، می‌توانستند برای رفتارشان با ارتقاء به یک طبقه بالاتر در زندگی بعدی پاداش بگیرند.

نظام کاست و ستم غیرقابل لمس هنوز تا حدودی بر جمعیت هندوها تأثیر دارد. حتی برخی از گروه های اجتماعی غیر هندو نیز جدایی کاست را در کشورهای هندو مشاهده می کنند.

اصلاحات و جنبش حقوق دالیت

عجیب ترین رسم هندی ها: در قرن نوزدهم، راج حاکم بریتانیا تلاش کرد تا به برخی از جنبه‌های نظام کاست در هند، به‌ویژه آن‌هایی که اطراف دست‌نخوردگان بودند، پایان دهد.

لیبرال های بریتانیایی رفتار با افراد دست نخورده را بی رحمانه می دانستند، شاید تا حدی به این دلیل که آنها به تناسخ اعتقاد نداشتند.

اصلاح طلبان هندی نیز به این امر دست زدند. Jyotirao Phule اصطلاح “Dalit” (زمین خورده یا ستمدیده) را به عنوان یک اصطلاح توصیفی و همدلانه تر برای Untouchables(غیر قابل لمس) ابداع کرد.

در طول تلاش هند برای استقلال، فعالانی مانند گاندی نیز به فعالیت های اصلاح طلبانه دست زدند. گاندی آنها را «هاریجان» به معنای «فرزندان خدا» نامید تا بر انسانیت آنها تأکید کند.

با این حال فعالان اجتماعی و تحصیل کردگان دالیت ها با سیاست های گاندی مخالف بودند؛ از نظر آن ها از جمله شخصی به نام آمبدکار، گاندی می خواست نظام کاستی و آئین هندوئیسم را همچنان حفظ کند.

همچنین به باور او گاندی با نام جدیدی که بر روی دالیت ها گذاشته بود می خواست رنجی که بر آن ها می رفت را انکار کند یا کم جلوه دهد. مردمی که سالیان سال در آئین هندو نجس پنداشته شده اند، چگونه می توانند در همان آئین به صورت شعاری و ظاهری پاک نامیده شوند؛ در حالی که هنوز سیستم طبقه بندی شده محکم و استوار است؟

پس از استقلال در سال 1947، قانون اساسی جدید هند گروه هایی از دست نخورده های سابق را به عنوان “کاست های برنامه ریزی شده” شناسایی کرد و آنها را برای بررسی و کمک های دولتی مشخص کرد.

همانطور که میجی ژاپن رانده شدگان سابق هینین و اتا را به عنوان «عوام جدید» معرفی کرد، این امر به جای جذب رسمی گروه‌های تحت ستم سنتی در جامعه، بر این تمایز تأکید داشت.

هشتاد سال پس از ابداع این اصطلاح، دالیت ها به یک نیروی سیاسی قدرتمند در هند تبدیل شده اند و دسترسی بیشتری به آموزش دارند.

برخی معابد هندو به دالیت ها اجازه می دهند که به عنوان کشیش خدمت کنند. اگر چه آنها هنوز از طرف برخی با تبعیض روبرو هستند، دالیت ها دیگر دست نخورده نیستند و تحصیلات و آگاهی آن ها باعث شده که علی رغم تبعیض های زننده به مبارزه ادامه دهند.