جنگجویان چنگیز خان چه چیزی می خوردند؟ مغول ها چه غذاهایی می خوردند؟

جنگجویان چنگیز خان: وقتی نوبت به مغولان قرون وسطایی و “انبوهی جنگنده” می رسد ، بیشتر مردم از مدرسه نوعی اسب سواران را با کمان تصور می کنند که مانند مور و ملخ همه چیز را در سر راه خود نابود می کنند. آنها را می سوزانند، غارت می کنند و به هر طریق ممکن منطقه ای را که به آن پا می گذاشتند را تخریب می کردند.( آمدند، کندند، سوختند، کشتند، بردند و رفتند)

بیایید قالب ذهنی را بشکنیم: گروه مغولان در اصل یک مهاجرت برنامه ریزی شده برای اهداف نظامی بود. سازمانی که از ۱۰ هزار سرباز تشکیل شده بود. وقتی صحبت از تعداد كل افراد در آن می شد ، می توانست به طور قابل توجهی بزرگتر باشد. این به این دلیل است که تعداد زیادی از مردم در کنار جنگجویان همراه بودند و در نگاه اول ، ارتباط کمی با جنگ داشتند.

یک جنگجوی مغول واقعاً نمی توانست چیزی جز دو اسب داشته باشد (اتفاقاً چنگیز خان وصیت کرد که هر جنگجو سه اسب دارد: دو جنگنده و یک اسب سورتمه). با این حال ، بقیه ساکنان گروه مغولان به دنبال فاتحان مغول از اقوام متعدد، از جمله زنان و کودکان در طول جنگ، در عقب باقی مانده و به اقتصاد عشایری مشغول بودند، و تجهیزات را سازمان می دادند.

البته جنگجویان مغول منطقه را به منظور جستجو غارت می کردند. با این حال ، اول از همه ، آنها هنوز هم غذای خود را با خود حمل می کردند. جالب ترین چیز این است که آنها نه تنها برای مردم ، بلکه برای اسب های جنگی نیز غذا حمل می کردند. به عنوان بخشی از کاروان ، گله های گاو رانده می شدند که برای تغذیه مردم نیز استفاده می شد.

مغول ها چه می خوردند

در اینجا همه چیز کاملاً ساده است. ساکنان استپ قرون وسطایی بیشتر آنهایی را می پزند که امروزه غذاهای سنتی مغولی را تشکیل می دهد. Kurut ، گلوله های کوچک از شیر بز، گوسفند، مادیان یا شیر گاو تغلیظ شده ، به عنوان یک جیره خشک استفاده می شد.این ظرف را می توان تا ۱ ماه بدون یخچال در کیسه نگهداری کرد.(نوعی پنیر شور) بیشتر رژیم غذایی عشایر گوشت دام ، از جمله اسب بود. عمدتا خشک شده بود و نوارهای گوشتی به نام wrestler ساخته می شد. سرانجام ، مغول ها یک پنیر معمولی به نام کشکاوال می خوردند.

عشایر پنیر، ماست و خامه را کاملاً می شناختند. ayran – نوشیدنی تهیه شده از شیر ترش ، آب پنیر ؛katyk – شیر ترش مخصوص تهیه شده ، چاشنی ؛ kaymak – کف حاصل از شیر جوشانده ، خامه ، خامه ترش ؛کشکاوال – پنیر گوسفندی که به طور ویژه تهیه شده است ؛بقایای باریک کشک بعد از اینکه شیر ترش فشرده شد ؛ مغولان همچنین چندین نوع کالباس از جمله آب پز با گوشت و جگر می پختند.

عشایر در طول اقامت خود ، گوشت، شیرینی ، کلوچه های تخت پخته شده و حتی ماکارونی تسویوان تهیه می کردند. گروه مغولان با کاروان دلیجان وسایل غلات را با خود حمل می کردند. آنها هم برای تغذیه مردم و هم برای تغذیه اسبهای جنگی که نمی توانند به طور عادی فقط با چمن استپ و خزه های شمالی زندگی کنند ، در نظر گرفته شده اند. بیشتر غلات از مردمان فتح شده ، و در درجه اول از چین و همچنین از قفقاز به انبوه می رسید.

در نتیجه، در مبارزات نظامی ، رژیم غذایی فاتحان با رژیم غذایی عشایر معمولی تفاوت چندانی نداشت. البته در مورد صدها هزار مغول که به چین ، قفقاز ، روسیه و اروپا حمله کردند هیچ بحثی وجود ندارد. با این وجود ، این واقعیت که گروه مغولان نوعی شهر متحرک با اقتصاد خاص خود بود ، برای مدت طولانی موفقیت چنگیز خان و وراثش را برای موفقیت های نظامی در برابر مردم و دولت های بسیار سازمان یافته تضمین کرد.